Leon Markiewicz opowiada o swoich teściach Elżbiecie i Franciszku Lubosach
Elżbieta Lubos (z d. Lasek) (1902-1972) – już w wieku 17 lat wstąpiła do Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska w swojej rodzinnej Żernicy. Złożyła przysięgę w obecności Feliksa Konopki dowódcy baonu 4 pułku piechoty wojsk powstańczych. Uczestniczyła w przygotowaniu Powstań poprzez m.in. przemycanie broni i amunicji. W jej domu rodzinnym znajdował się magazyn broni. Ukończyła również kurs dla sanitariuszek, który pozwolił jej podczas II Powstania Śląskiego nieść pomoc rannym powstańcom. Po zakończeniu powstania wyjechała do Rybnika, gdzie pomagała organizować polskie szkoły, w których również nauczała. Podczas III powstania jako sanitariuszka była zaszeregowana w baonie dowodzonym przez kpt. Nikodema Sobika, który dowodził 2 batalionem 2 żorskiego pułku piechoty. Następnie trafiła do baonu gliwickiego. W czasie II wojny światowej prowadziła tajne nauczanie. Po wyzwoleniu pracowała jako nauczycielka. Została odznaczona Medalem Niepodległości, Śląskim Krzyżem Powstańczym oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Franciszek Lubos (1901-1982) –powstaniec śląski z Szarleja. W marcu 1919 r. wstąpił wraz z ojcem Augustynem do Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska. Wkrótce potem został zdekonspirowany podczas próby przemytu broni przez granicę polsko-niemiecką i musiał uchodzić ze Śląska. Wstąpił do I Pułku Strzelców Bytomskich i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej (został ranny pod Rybczanami). W sierpniu 1920 r. został zwolniony ze służby i wysłany na Górny Śląsk, gdzie brał udział w II powstaniu śląskim na terenie Bytomia. Później zaangażował się w prace w Polskim Komisariacie Plebiscytowym w charakterze sekretarza sekcji personalnej. Organizował wiece polskie na terenie powiatu oleskiego i kluczborskiego. W III powstaniu śląskim walczył w baonie kpt. Ziarnka (pułk zabrski Pawła Cymsa). Został dotkliwie pobity przez bojówki niemieckie podczas próby przedostania się do hotelu Lomnitz, gdzie miał siedzibę Polski Komisariat Plebiscytowy. Po zakończeniu powstania został powołany w 1922 r. do pracy w Wydziale Oświecenia Publicznego Naczelnej Rady Ludowej, a następnie w Urzędzie Wojewódzkim. Jednak rok później ponownie zaczął pracować w przemyśle. Został odznaczony m.in. Śląskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
