Marek Wilimowski opowiada o życiu swojego dziadka Maksymiliana – bliskiego współpracownika Wojciecha Korfantego.
Maksymilian Wilimowski (1886-1951) – doktor medycyny, działacz narodowy, organizator opieki lekarskiej w czasie powstań śląskich. Urodził się 7 X 1886 r. w Siemianowicach Śląskich w rodzinie rzemieślniczej. W czasie nauki w gimnazjum w Katowicach włączył się w działalność narodową. Należał do konspiracyjnego Towarzystwa Samokształceniowego Tomasza Zana. W 1908 roku rozpoczął studia medyczne we Wrocławiu, gdzie był jednym z przywódców Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Jednak za działalność propolską zostaje wyrzucony ze studiów. Przeniósł się do Fryburga, gdzie kontynuował studia. Ostatecznie jego sprawa sądowa została umorzona i w 1914 r. we Wrocławiu uzyskał dyplom lekarza. Pięć lat później otrzymał tytuł doktora i przeniósł się do Poznania. Tu powrócił do działalności społecznej, angażując się w prace Komitetu Pomocy dla Kresów Wschodnich i Górnego Śląska przy Radzie Narodowej w Poznaniu, a następnie Komisariatu Rad Ludowych na Śląsku z ekspozyturą w Poznaniu. W trakcie I powstania śląskiego sprawował opiekę lekarską nad obozami dla uchodźców z Górnego Śląska, prowadził Wydział Oświaty Komisariatu Rad Ludowych w Sosnowcu, wykładał na kursach sanitarnych PCK. W 1920 r. został kierownikiem Referatu Wychowania Fizycznego w Polskim Komisariacie Plebiscytowym oraz jednym z trzech sekretarzy Generalnego Sekretariatu Plebiscytowego na Górnym Śląsku. W III powstaniu śląskim objął stanowisko doradcy chirurgicznego Szefa Sanitarnego Wojsk Powstańczych. Kierował też Głównym Szpitalem Wojsk Powstańczych w Mysłowicach. W okresie 1922-39 pełnił funkcję ordynatora w katowickich szpitalach. Był również prezesem Towarzystwa Lekarzy Polaków na Śląsku (w latach 1936-1939), wiceprezesem Śląskiej Izby Lekarskiej oraz zastępcą członka Senatu RP IV kadencji. Uczestniczył w międzynarodowych zjazdach chirurgów i międzynarodowych kongresach w Wiedniu, Berlinie, Genewie i Mediolanie. Wygłaszał tam referaty i był autorem kilku prac z zakresu chirurgii i medycyny pracy. W okresie II wojny światowej poszukiwany przez Niemców, ukrywał się w Krakowie, gdzie pracował w ubezpieczalni społecznej. Po wojnie powrócił do Katowic i 11 II 1945 r. objął przedwojenne stanowisko dyrektora i ordynatora Oddziału Chirurgicznego Szpitala Miejskiego w Katowicach. Był również lekarzem kolejowym i członkiem komisji odwoławczej przy Izbie Skarbowej w Katowicach. W latach 1945-1951 był Przewodniczącym Śląskiego Towarzystwa Lekarskiego, będącego kontynuacją przedwojennego Towarzystwa Lekarzy Polaków na Śląsku. Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Krzyżem Niepodległości, Śląskim Krzyżem Powstańczym. Od 1923 r. był żonaty z Marią Sworowską, miał syna Mariana, lekarza, prof. AM we Wrocławiu. Pracował do ostatnich chwil życia pomimo przewlekłej choroby reumatycznej. Zmarł 3 VII 1951 w Jastrzębiu Zdroju. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach.