Helena Popławska-Stojanowa wspomina opowieści rodzinne na temat dziadka Pawła Kempki i jego żony Heleny z domu Włoczewskiej.
Paweł Kempka (1886-1972) – polski prawnik, działacz Polskiego Komisariatu Plebiscytowego, poseł na Sejm Śląski, współtwórca ustroju prawnego autonomicznego Województwa Śląskiego. Już od najmłodszych lat angażował się w działalność narodową na Górnym Śląsku. W czasach studenckich był członkiem konspiracyjnego Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Po ukończeniu studiów prawniczych początkowo odbywał aplikację w Bierutowie i Bytomiu, aby w 1916 r. zostać zastępcą adwokata w Gnieźnie (po powstaniu wielkopolskim pełnił tam nawet funkcję komisarycznego burmistrza miasta). W marcu 1920 r. wrócił na Śląsk i został szefem Wydziału Administracyjnego w Polskim Komisariacie Plebiscytowym. Był również członkiem Komisji Samorządowej w PKPleb., która opracowała ustrój prawny Autonomii Śląskiej. Przez lata należał do najbliższych współpracowników Wojciecha Korfantego (dyktator III powstania był nawet chrzestnym jego syna – Stanisława). Z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji w latach 1922-35 był posłem na Sejm Śląski. Po przeprowadzce do Tarnowskich Gór prowadził również działalność samorządową w tym mieście (w latach 1926-31 był przewodniczącym rady miejskiej). Po przewrocie majowym za wierność Korfantemu był szykanowany przez sanację (na 1,5 roku odebrano mu wówczas notariat). W 1931 r. przeniósł się do Królewskiej Huty (dzisiejszy Chorzów) i to z tym miejscem był związany do końca życia. W pierwszym dniach II wojny światowej został przez Niemców pozbawiony majątku i notariatu. Mimo gróźb wywózki do obozu koncentracyjnego nie podpisał Volkslisty. Po wojnie pracował jako radca miejski i notariusz. Założył również chorzowskie koło Stronnictwa Demokratycznego. Był wielokrotnie oznaczany. W 1923 r. otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, a w 1965 r. Krzyż Oficerski, którego jednak nie nosił ze względu na negatywny stosunek do władz komunistycznych.