Danuta Małecka-Rzepecka prezentuje dzieje swoich przodków: pradziadków Maksymiliana Hagera i Karoliny Hagerowej (z Urbanowskich) oraz dziadka Bronisława Hagera
Maksymilian Hager (1856-1918) – syn Szwajcara, Ignacego Hagera, i Polki, Marii Kwiatkowskiej. Studiował medycynę w Dorpacie, Wrocławiu oraz Gryfii, gdzie w 1884 roku uzyskał dyplom lekarza. Na Górny Śląsk przybył w roku 1898, najpierw do Pszczyny, po paru latach — w 1903 r. — przeniósł się do Zaborza (od 1905 r. włączonego do gminy zabrzańskiej). Od razu mocno zaangażował się w działalność propolską, agitując za wyborem Wojciecha Korfantego do Reichstagu w okręgu katowicko-zabrskim (rodzina wspomina, że był nieformalnym szefem sztabu jego kampanii w Zabrzu i okolicach). Był jedynym lekarzem Polakiem w Zabrzu. Nieodpłatnie leczył polskich robotników. Współtworzył wiele polskich organizacji na Górnym Śląsku, w tym Towarzystwo Lekarzy Polaków na Śląsku. W Zabrzu związany był też z Towarzystwem Gimnastycznym „Sokół”, Towarzystwem Czytelni Ludowych i Bankiem Ludowym.
Karolina Hagerowa z domu Urbanowska (1861-1947) – polska działaczka narodowa na Górnym Śląsku, organizatorka czytelni ludowych i animatorka ruchu kobiecego na Śląsku. Na początku XX wieku prezesowała Zarządowi Czytelni dla Kobiet w Zabrzu. Prowadziła kursy języka polskiego, udostępniała polskie książki i czasopisma, prowadziła akcje oświatowe i narodowe wśród kobiet. Aktywnie uczestniczyła również w agitacji plebiscytowej i wspomagała walczących w trakcie powstań śląskich. Była członkinią Zarządu Związku Towarzystw Polek.
Bronisław Hager (1890-1969) – syn polskich działaczy narodowych Maksymiliana Hagera i Karoliny z d. Urbanowskiej. Od najmłodszych lat angażował się w działalność propolską, m.in. kampanię Wojciecha Korfantego do Reichstagu. Studiował w Szwajcarii, lecz po roku przeniósł się do Krakowa, gdzie w 1914 r. uzyskał dyplom lekarza. W czasie I wojny światowej został powołany do wojska austriackiego i współtworzył służbę sanitarną, za co został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Koroną na Wstędze oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi Austriackiego Czerwonego Krzyża. W 1919 r. został lekarzem gminnym w Zabrzu, stworzył chór polski „Moniuszko” i założył Delegaturę Komisarza Opiekuńczego Polskiego Czerwonego Krzyża na Niemcy z siedzibą w Zabrzu. W tym samym roku Korfanty mianował go komisarzem plebiscytowym na powiat zabrski. W III Powstaniu Śląskim został komisarzem cywilnym oraz lekarzem pułku im. Stefana Czarnieckiego. Po 1922 r. musiał uciekać z Zabrza, które po podziale Śląska pozostało w granicach Niemiec. Przeniósł się do Tarnowskich Gór, gdzie został lekarzem powiatowym i tworzył polską służbę zdrowia. Był radnym miejskim oraz posłem na Sejm Śląski III kadencji. W czasie II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej, a potem przedostał się do Francji, a po jej upadku – do Wielkiej Brytanii. Od listopada 1943 był kierownikiem Sekcji Lekarskiej w Ministerstwie Odbudowy Administracji Publicznej Rządu Polskiego w Londynie, a w czerwcu 1945 został mianowany lekarzem do spraw pomocy i odbudowy UNRRA. Był wielokrotnie odznaczony, w tym Śląskim Krzyżem Powstańczym oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
